Er is iets veranderd. Langzaam wordt dat duidelijk. Waar er in het ‘oude werken’ nog ‘normaal’ met elkaar omgegaan werd, lijken de normen nu flink opgerekt. Ik heb het over de zakelijke omgang met elkaar. Business to business.
Hoe kan het toch, hoor ik steeds meer mensen - voornamelijk ondernemers en zelfstandigen - om me heen zeggen. Een paar weken geleden begon ik er zelf over. En net als altijd als je een deur open zet, krijg je een open gesprek en oprechte observaties terug. Dat is mooi, daar leren we van.
Maar wat mij het meest verwonderde was de gretigheid waarmee mijn gesprekspartners ingingen op mijn stelling dat we nonchalanter, passiever in onze houding ten opzichte van elkaar zijn geworden. Het leek alsof de beerput open ging. Verhalen over mensen in organisaties die afspraken niet nakomen, afzeggen, volledig onbereikbaar lijken. Niet meer terugbellen, zelfs niet als er mondeling afspraken gemaakt waren over projecten of samenwerkingen. Mensen die de telefoon niet meer opnemen, of zonder melding en schroom weglopen uit Teams- of Zoom-sessies.
Iemand had het voorbeeld van een gemeentelijke instelling waar zij software had geleverd, binnenkort zullen de licenties verlengd moeten worden. 15x had ze gebeld en structureel werd de telefoon niet beantwoord. Ook geen reactie per whatsapp, social of e-mail, zelfs geen out-of-office-reply. Geen zin, te veel werk, te druk, uitgevallen? Van de aardbodem verdwenen?
Wat ik vroeger (in 'het Oude Werken') deed? Ik ging naar het kantoor van de organisatie. Meldde me spontaan aan de receptie en vroeg naar meneer Onbereikbaar. Even wachten in de centrale ruimte. Daarna een mea culpa, een kop koffie en we konden weer door met het werk.
Vorig jaar hebben we samen met Zilveren Kruis, PostNL en Erasmus Universiteit Rotterdam een interactieve training gemaakt over hybride werken. (En heb ik daar momenteel wat diepgaande - wetenschappelijke - kennis van). Een van de voordelen van hybride is tijd en plaatsonafhankelijk kunnen werken. Heerlijk, in je tuin, buitenhuis, slaapkamer of ergens in Portugal je werk doen. Toch? Maar zou je - als je zo lekker veilig in je eigen coconnetje zit - ook niet eerder geneigd zijn om bij een call van een (potentiële) zakenpartner te denken: Nu even niet? Hoe makkelijk is dat eigenlijk? Niemand die je erop aanspreekt, want niemand die het hoort of ziet. Werken of wegduiken. Het gemak waarmee beide gaat. Of dat op termijn ons werkgeluk en productiviteit verhoogt? Ik weet het niet zo. Misschien iets voor de wetenschap om daar ook in te duiken.
